Tja. Egypte. Als land vind ik het een van de meest smerige landen waar ik geweest ben maar het duiken langs het strand van de Rode zee was fantastisch.
Kennismaking
De eerste keer was in oktober 19??. Vliegen kon alleen op Hurghada. Bij aankomst: regen. Vreemd gezicht om midden in de woestijn je druk te maken over je bagage (acculader). Na het kopen van het sigarenbandje wat voor visum doorgaat een busje in met de Nederlandse eigenaresse. We beginnen de eindeloze rit naar het zuiden richting Soedan. We passeren enkele checkpoints bemand door sjofele Egyptische militairen en lieden in zwarte uniformen die wel alert zijn. Na een uurtje rijden komt men erachter dat bepaalde zaken voor het kamp niet meegenomen zijn. Dus….terug naar het vliegveld. Weer door de checkpoint’s en naar de bagagebalie om de zaken op te halen. Dus weer checkpoint’s en weer op weg. We beginnen dorst te krijgen en vragen of er flessen water zijn. De chauffeur heeft hier niet aan gedacht !@#$%^. We stoppen bij een benzinestation waar de “pompbediende” in een soepjurk op een stuk karton naast de pompen ligt te slapen in een plas brandstof. Gelukkig heeft hij enkele dichte flesjes cola. Niet gekoeld maar alles is nu goed. We gaan verder langs de kustweg. Ineens gaat de chauffeur links rijden. Waarom vragen we? Ineens zien we dat de rechterweghelft 40cm lager is. Geen afzetting of wat dan ook. Het antwoord komt van de chauffeur: ik heb hier vanmorgen ook gereden.
Woestijnkamp
We komen om een uur of 6 ’s ochtends aan. Totaal kapot. Het eerste wat we zien is iemand die rondloopt in een laken. Later blijkt het een Duitser te zijn met een erg lokale darmflora die geen reserve kleren meer heeft. We krijgen een “tent” toebedeeld. Soort puptent met gaten in het tentdoek met 2 matrassen op de grond met een grote zwarte jerrycan er naast. We gaan gelijk liggen onder een laken. Er liggen ook 2 netjes. Vrij snel komen we er achter dat dit bedoelt is tegen de vliegen. Helaas zitten er gaten in en ligt het netje direct op je hoofd. De vliegen lopen dus gewoon over je gezicht.
In het kamp staat een enorm fornuis met een kok die er mee om weet te gaan. Het eten is eenvoudig maar goed. Zeker wanneer je bedenkt dat alles over grote afstand aangevoerd moet worden.
Er goed zijn de stukken plat brood met omelet. Later horen we dat dit in Egypte voedsel voor de armen is.
Bier en fris staan in een paar grote koelboxen klaar. Het eerste pilsje wordt door ons met argwaan bekeken. Stella Artois. In Nederland ongeveer het meest smerige spul wat ik ken. Maar in de woestijn bij 40 graden en binnen een uur rijden geen winkel……..
later komen we er achter dat er verschil is. Er is Stella met een gele band (lokaal bier) en Stella met een blauwe band (export kwaliteit). Het spul met de gele band is te drinken, de export kwaliteit… Ik zeg: ” exporteer het ergens heen”. gelukkig hebben we in het kamp alleen geel-band-Stella.
De eerste keer vraag je netjes waar het toilet is. Dat blijkt een latrine te zijn op 200 meter van het kamp bestaande uit wat tentdoek rond wat gaten. Je herkent het makkelijk door de wolk vliegen boven het geheel. Na één keer loop je de Rode Zee in. Helaas voor Gerard gaat dat een keer niet helemaal zoals gepland. terwijl hij rustig zit ziet hij ineens een vin vlak voor hem langs zwemmen.
Op de vraag van mede kampbewoners (brabo’s): wat voor soort haai was het, white tip of black tip?” antwoord gerard: “Brown nose”.
In het kamp lopen een stuk of 3 honden. Vreemde beesten met platte poten voor het lopen op los zand. Ze worden gehouden om de zwerfhonden rond het kamp uit het kamp te houden. Regelmatig hoor je ook een hondengevecht.
[google_maps id=”493″]
Duiken
Hoe eenvoudig kan het zijn. Je wordt om een uur of zes ’s ochtends wakker van de warmte/vliegen, je staat op en in je zwembroek met T-shirt aan pak je een fles, gooit die om en wandelt het water in. Aan schildpadden geen gebrek. Na een uurtje wandel je water weer uit, zet je fles weer neer en gaat onder de leeftent zitten voor je ontbijt. na het ontbijt hoor je de rest van de dagindeling. Je wordt met een vrachtwagen naar de duikstek gebracht. Ter plekke wordt een groot stuk doek uitgerold en daarop kleed je je om.
Camera
Ik had mijn OW camera mee. Een Sea & Sea Nadeel: filmrolletje. 36 opnames. Wat te doen. Alle opnames benutten of reserve houden en dan balen wanneer er in de laatste minuten niets langskomt. Dus kom je boven met nog 2 á 3 opnamen ongebruikt of vloekend omdat je een slapende schildpad tegenkwam met 37 opnamen op je toestel.
En niet te vergeten de keer dat ik dacht de perfecte foto te hebben gemaakt van een schildpad en na drogen van de camera gelijk de camera opentrek en dan pas realiseert dat ik het rolletje niet terug gespoeld heb. Gevolg: de perfecte foto met de perfecte schildpad met een forse lichtstreep er door heen #$^&*
Nachtduiken
Uiteraard net zo lang bezig geweest tot we een nachtduik konden maken. Dus een middagduik in het kamp doorgebracht. Niet echt inspirerend. Je kan niet slapen en zit een beetje te zitten. Daarna in de vrachtwagen en naar een rif. Één klein detail: je moet eerst 100 meter over het koraal lopen voordat je kan duiken. In het donker niet echt een feest met golfslag tegen je benen en halverwege trap ik dan ook in een gat. De achterkant van mijn knieholte wordt fors opengeschaafd door het koraal. Gelukkig geen enge beesten in het hol en vloekend strompel ik verder. Wel de rest van de week in de weer geweest met spuitpleister om de vliegen weg te houden. Pas in Nederland zal de wond genezen.
Vuurkoraal
Bij de eerste briefing werden we al gewaarschuwd voor dit spul: NIET aanraken, erg vervelend. Zeldzaam en knal rood dachten wij. Tot we er na een paar dagen achter kwamen dat het geel is en al om tegenwoordig. Maar dat was nadat ik een stukje wat een andere duiker boven mij losgetrapt had in de holte van mijn rug was gevallen. waar de naam vandaan kwam was me toen wel duidelijk.
Terugreis
Op aanraden van de kampleidster hebben we besloten ’s middags i.p.v. ’s ochtends naar Hurghada terug te gaan en een nacht in een hotel te boeken. Tijdens de terugreis stopte de chauffeur nog even ergens in een dorp (bij een neef??). Gelijk een grote groep om de auto heen. We konden het niet laten om toch maar even argwanend de tassen in de gaten te houden.
Het hotel was een gouden idee. Alleen al de airco was de moeite waard. En vergeet de douche niet. Het gordijn was in de badkamer opgehangen en niet in de douche. Het water kwam dan ook tot in de gang. Daar was nog en keukenblok. De kraan was wel aangesloten, de afvoer niet. Detail. Volgende ochtend het vliegtuig en richting Caïro. Di stad zie je op ruime afstand liggen. Tenminste, je ziet de luchtvervuiling als een grote pluk watten in de heldere lucht boven de rode bergen/woestijn.
Cairo International Airport
De naam